Pieśń kurpiowska ma wiele związków z pieśnią mazowiecką i ogólnopolską: podobna jest tematyka i struktura formalna. Są jednak charakterystyczne cechy, które określają jej odrębny styl.

Śpiewak, gawędziarz, tancerz, artysta o wrażliwej duszy. Bez niego i jego głosu kurpiowski pejzaż jest o wiele uboższy.

„Mieszkańcy Puszczy Kurpiowskiej żenią się daleko wcześniej, niż w innych okolicach. Chłopcy żenią się, mając lat dwadzieścia jeden, dwadzieścia, a nawet osiemnaście, dziewczyny po skończeniu lat szesnastu"- zapisał ks. Władysław Skierkowski w „Weselu na Puszczy Kurpiowskiej". A jak już się żenili to z zachowaniem wszystkich obowiązujących obrzędów, które ksiądz z Imielnicy skrupulatnie zanotował.

Literatura podaje, że typowymi kurpiowskimi tańcami są: olender, stara baba, żuraw, fafur i powolniak. Ponadto tańczy się tu oberka, polki: równiejsą, trampolkę, trzęsionkę, walczyki, okrąglaki. Adam Chętnik w swej pracy „Kurpie" z 1924 r. wymienia jeszcze: poloneza kurpiowskiego, gładkiego, kowala, kurpia, obertasa i wyrwasa. Obertas i wyrwas są tańczone jeszcze przez niektóre kurpiowskie zespoły ludowe, natomiast pozostałych tańców wymienionych przez A. Chętnika od II wojny światowej już nikt nie tańczy. Są ponadto tańce nietypowe, tańczone tylko przy szczególnych okazjach, w obrzędach.

O księdzu Władysławie Skierkowskim

W 2001 roku, dokładnie 10 listopada w Kolegiacie Myszynieckiej została odsłonięta tablica poświęcona ks. Skierkowskiemu. Powstał wówczas tekst śladami księdza, który ocalił pieśni kurpiowskie od zapomnienia. Od tego momentu minęło 19 lat, ale warto przypomnieć sobie nie tylko postać ks. Skierkowskiego, ale także Kurpiów, którzy dla niego śpiewali.